خسرو حیدری اصالتا اهل کجاست؟

 از همان دوران کودکی فوتبال را دوست داشت اما فکر نمی کرد روزی به سطح اول فوتبال برسد و همیشه فوتبال را از روی دوست داشتن بازی می کرد.اما به فوتبالیست شدن هم فکر می‌کرد. مدتی هم در جواهرسازی کار ‌کرد. خودش می گوید شاید اگر فوتبالیست نمی‌شدم، این کار را ادامه می‌دادم.

فوتبالش بهتر از درس بود. به همین خاطر ترجیح داد به سمت فوتبال برود. تا مقطع دیپلم بیشتر درس نخواند. چون در مقطع جوانان در پرسپولیس بازی می‌کرد طرفدار این تیم بود. اما الان استقلالی است و خیلی به این تیم تعصب دارد. پدرش زیاد با فوتبال بازی کردن او موافق نبود. مثل خیلی از پدرهای دیگر می‌گفت که فوتبال به درسش لطمه می‌زند اما وقتی دید پیشرفت کرد و به موفقیت رسید، موافقت و حتی تشویقش کرد.

خسرو حیدری جزیی از نسل طلایی فوتبال پایه ای استقلال است. نسلی که صمد مرفاوی اوایل دهه80 بر اساس گزینش دقیق خود، تیمی ساخت که تمامی عناوین قهرمانی استانی و کشوری را درو کرد. تیمی که وحید طالب لو ، امیرحسین صادقی ، مجتبی جباری ، آندرانیک تیموریان، بهشاد یاورزاده و البته خسرو حیدری که همه کاره جناح راست بود را در خود می دید.

از همان روزها، از همان هفته هایی که استقلال بی رقیب در رده جوانان و بزرگسالان بود و از همان سالی که جام قهرمانی را بالای سر این بچه ها دید، کمتر کسی خسرو حیدری را به عنوان یکی از بهترین ها باور کرد.

ابومسلم، اولین مقصد

 او سرباز بود. باشگاه می خواست آنها را برای خدمت به تیم های نظامی بفرستد. آندو رفت عقاب… به هر حال او اقلیت مذهبی بود و در تیم نیروی هوایی ارتش راحت تر کار می کرد. وحید رفت فجر سپاه تهران و خسرو و مجتبی هم به مشهد رفتند و در تمرین های ابومسلم تست دادند.

خودش می گوید: اگر بخواهم استقلال را از زندگی بازیگری ام حذف کنم، باید بگویم ابومسلم بهترین روزهای زندگی فوتبالی ام را ساخت. من در مشهد احساس راحتی می کردم، از این که می توانستم بدون دغدغه فقط به فوتبال فکر کنم. اما به هرحال عمر آن روزها خیلی زود گذشت و تمام شد. خسرو حیدری مهم ترین عنصر هجومی ابومسلم بعد از مجتبی جباری محسوب می شد.

او یکی از ارکان تیمی بود که اکبر میثاقیان در عین ناباوری روی پله هشتم جدول نشاند. خسرو حیدری از آن روزها می گوید: "خب ما همه جوان بودیم. هم من، هم آندو و هم مجتبی! امروز همه ما پخته و با تجربه شدیم، ولی آن روزها این کیفیت را نداشتیم. به هر حال من هم خیلی زود از این تیم جدا شدم… مشکل ابومسلم همیشه همین بود. بازیکنان جوان بعد از یکی دو سال می رفتند و مربی باید از نو شروع می کرد."